E os traballos de fin de curso van chegando. Desta volta, dúas compañeiras de 3º ESO, Alicia Vecillas Valle e Natalia Mouriño Domínguez entregaron cadanseu texto argumentativo, segundo as pautas propostas hai unhas semanas. Con teses claras, ben argumentados e con procedementos discursivos eficaces. Alicia, Natalia, bo traballo!
O fútbol profesional: deporte ou simple negocio?
O fútbol é o deporte máis popular no mundo, o que máis se practica e o que máis afeccionados atrae aos numerosos campos de xogo que existen repartidos por todo o globo. A min encántame ver e xogar ao fútbol, é o meu deporte favorito, pero cando leo ou escoito todo o que se move ao redor do fútbol das grandes ligas xa non falamos de deporte, senón dun espectáculo e un negocio de moitos millóns de euros.
A Real Academia da Lingua Galega define deporte como «a actividade que ten como fin o desenvolvemento das facultades físicas da persoa, practicada individualmente ou en equipo e suxeita ou non a unhas regras establecidas».
Na miña opinión, o fútbol profesional actual ten pouco que ver con esta definición. Creo que non hai dúbida que a maioría dos equipos actuais xurdiron de agrupacións de persoas que lles apaixonaba o fútbol como deporte. Pero estas agrupacións pasaron a ser controladas por profesionais con máis interese nos negocios que no deporte. Os clubs de primeira división convertéronse en sociedades anónimas e son xestionados coma se fosen empresas. Ao consello ou equipo de dirección esíxeselles beneficios económicos para continuar á fronte dun proxecto que debería ser puramente deportivo e non é de estrañar posto que as cifras que se manexan no fútbol profesional son enormes: segundo datos oficiais, o fútbol profesional representa o 1,7% do Produto Interior Bruto (PIB) español e dá emprego directo e indirecto a máis de 189.000 persoas.
Achega máis 9.000 millóns de euros á economía e o espectáculo é ademais unha fonte de ingresos xerada polos dereitos de televisión e publicidade, polas entradas aos estadios e pola venda de todo tipo de produtos relacionados co equipo, como camisetas das grandes estrelas, bandeiras, bufandas, etc, o que supón moitos ingresos para os grandes clubs.
Os xogadores son profesionais, xogan por diñeiro, e os mellores fichan por diferentes clubs segundo a mellor oferta que adoita ser astronómica. Ningún outro deporte move estas cifras.
Pero tamén este deporte ten lados escuros: corrupción dos directivos, apostas que non sabemos como se controlan e débedas millonarias dalgúns clubs que os políticos non se atreven a denunciar polo custo en popularidade que supón. Cando a liga chega ao final e o gañador se decide nos últimos partidos, sempre xorde a sospeita sobre posibles pagas extras que se dá para motivar aos xogadores dos equipos favoritos e tamén para os xogadores que xogan contra os favoritos.
Os valores tradicionais do deporte como o sacrificio, o esforzo, a superación persoal ou a competición de equipo pasaron a un segundo plano en favor do espectáculo e aa popularidade. Isto motiva a moitos mozos que soñan con ser estrelas como Messi ou Ronaldo.
Os datos falan sós, cando hai tanto diñeiro e intereses en “xogo”, o deporte é o de menos.
Alicia Vecillas Valle, 3º ESO-B
As corridas de touros: cruentas e anacrónicas
Penso que as corridas de touros son unha práctica inhumana e cruel, que non se debería permitir a estas alturas na nosa sociedade.
Aquí rebaterei os argumentos “típicos” dos partidarios das corridas de touros:
• «A corrida de touros é un deporte». Efectivamente é unha actividade que require adestramento e está suxeita a normas pero non compiten ambas as partes en condicións de igualdade. Os matadores enfróntanse a un animal disminuído/minorado/danado nas súas facultades físicas polo cansazo e a dor.
• «Os touros son unha tradición, e as tradicións hai que mantelas». Que algo sexa unha tradición non xustifica en si mesmo que sexa algo bo. Neste caso non merece que se conserve algo que supón un acto violento.
• «As corridas de touros son unha arte». A arte é un proceso de creación e construción tremendamente sensible que nos enaltece. No enfrontamento de touro con toureiro non se dá ningunha destas circunstancias.
• «O touro morre dignamente». A dignidade é un valor humano pero para un animal, como é o touro, a dor é a dor e a morte é a morte, non son dignas nin indignas. Ademais o que non é digno é maltratar e torturar un animal ata a morte.
• «Os touros son cultura». En 1980, a UNESCO, máxima autoridade mundial en materia de cultura, emitiu a súa opinión respecto diso: “A tauromaquia é a arte venal de torturar e matar animais en público e segundo unhas regras. Traumatiza os nenos e os adultos sensibles. Agrava o estado dos neurópatas atraídos por estes espectáculos. Desnaturaliza a relación entre o home e o animal. Niso, constitúe un desafío maior á moral, á educación, á ciencia e á cultura”. En resumo, só se trata de violencia, crueldade e barbarie.
• «Sen corridas non habería touro bravo, desaparecería». A casta brava dos touros foi xenéticamente manipulada polo home para que os seus exemplares sexan agresivos, a fin dos touros traería, en todo caso, non a fin dos touros, senón desa subespecie creada artificialmente.
• «O touro non sofre». Esta afirmación non ten base científica. Como calquera animal cun sistema nervioso central, sente, sofre e estrésase.
• «É unha fonte de ingresos». Tamén as drogas e a prostitución pero non todo se reduce a termos de rendibilidade.
• «Quen queira ver os touros que os vexa, e o que non, que se vaia». Podería dicirse o mesmo da pederastia, non se pode mirar para outro lado, non se pode permitir, e menos subvencionar, algo tan cruel, bárbaro e decadente.
Finalmente, a crueldade é crueldade, nada a xustifica e menos nun acto que quere ser lúdico. Unha sociedade avanzada e civilizada ten que deixar atrás actividades cruentas e anacrónicas como as corridas de touros.
Natalia Mouriño Domínguez, 3º ESO-B